Τη Δευτέρα 25 Νοέμβρη, διεθνή ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών διαδηλώνουμε μαζικά! Οι δεκατρείς γυναικοκτονίες του 2024 είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου στον θανατερό κατάλογο της σεξιστικής βίας που εντείνεται τα τελευταία χρόνια. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει τεράστιες ευθύνες για αυτή την εξέλιξη.
Από το “το περιπολικό δεν είναι ταξί” της ΕΛΑΣ ως τις δηλώσεις του υφυπουργού Υγείας Βαρτζόπουλου (που ιδιωτικοποίησε την ψυχική Υγεία) ότι “οι γυναικοκτονίες έχουν βιολογική βάση” καθώς οι άντρες είναι “επιθετικοί από τη φύση τους” ενώ οι γυναίκες από τη φύση τους είναι για “άλλες δουλειές, για να τίκτουν”, καταλαβαίνουμε τι αποτελέσματα έχει η πολιτική του “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια” αυτής της κυβέρνησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τη δολοφονία της Κυριακής Γρίβα έξω από το ΑΤ Αγίων Αναργύρων οι καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία διπλασιάστηκαν. Παρ' όλα αυτά ο αριθμός των γυναικοκτονιών για το 2024 συνεχίζει στα επίπεδα των προηγούμενων χρόνων.
Ο σεξισμός και κατ’ επέκταση η σεξιστική βία, οι διακρίσεις δηλαδή με βάση το φύλο και τη σεξουαλικότητα, έχουν τις ρίζες τους στον ταξικό χαρακτήρα της κοινωνίας που ζούμε. Ο καπιταλισμός έχει προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω αυτούς τους διαχωρισμούς. Οι γυναίκες της εργατικής τάξης πληρώνονται λιγότερο για την ίδια δουλειά με τους άντρες τους και επωμίζονται τα βάρη της ανατροφής και της φροντίδας όλης της οικογένειας.
Σε μια περίοδο που οι πολιτικές της Νέας Δημοκρατίας τσακίζουν το κράτος πρόνοιας, οι μισθοί κατατρώγονται από την ακρίβεια, οι συλλογικές συμβάσεις παραμένουν διαλυμένες και τα ιδεολογήματα περί κατωτερότητας των γυναικών αναπαράγονται σωρηδόν η βία κατά των γυναικών κλιμακώνεται. Είναι ένα διεθνές φαινόμενο που εντείνεται με την πολυκρίση του συστήματος αλλά και την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων σε πολλές χώρες. Από τον Τραμπ στις ΗΠΑ ως τη Μελόνι στην Ιταλία. Η διάσπαση της εργατικής τάξης με βάση το φύλο εξυπηρετεί τα αφεντικά γιατί τους εξασφαλίζει την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης με το χαμηλότερο δυνατό κόστος και διαιρεί τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες.
Κλιμάκωση
Η κλιμάκωση όμως των αγώνων μας έχει φτάσει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας σε κρίση. Το 41% έγινε -με το ζόρι- 23% και η οργή του κόσμου ξεχειλίζει από παντού. Στις διαδηλώσεις για το Πολυτεχνείο βάδισαν δεκάδες χιλιάδες και η πανεργατική απεργία στις 20 Νοέμβρη προβλέπεται να είναι επίσης μαζική. Οι απεργίες στα νοσοκομεία, τα σχολεία, την πυρόσβεση, τον επισιτισμό, τα λιμάνια έδειξαν τη διάθεση της τάξης μας. Αλλά και τα συλλαλητήρια σε αλληλεγγύη στην Παλαιστινιακή αντίσταση, η μεγαλειώδης συναυλία για να καταδικαστούν οι ένοχοι του εγκλήματος των Τεμπών και οι αντιρατσιστικές διαδηλώσεις για την καταδίκη των ενόχων για το ναυάγιο της Πύλου και τις δολοφονίες μεταναστών στα ΑΤ.
Η λύση για τη βία κατά των γυναικών δεν θα έρθει μέσα από την ενίσχυση της αστυνομίας. Άλλωστε η πρόσφατη καταγγελία του σωματείου εργαζομένων στο Έλενα Βενιζέλου ανέδειξε πόσο επικίνδυνη είναι η παρέμβαση της αστυνομίας σε θύματα σεξιστικής βίας που αναζητούν βοήθεια στα τμήματα επειγόντων των νοσοκομείων. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ενίσχυση του κράτους πρόνοιας, από τις δομές υγείας (γενικές, γυναικολογικές, ψυχιατρικές), ως τις δομές για κακοποιημένες γυναίκες, τη στελέχωση των υπαρχουσών δομών με μόνιμο προσωπικό, πολλαπλασιασμό των δημοσίων και δωρεάν παιδικών σταθμών, μαζικές προσλήψεις εκπαιδευτικών και εκπαιδευτικών ειδικής αγωγής. Χρειαζόμαστε αυξήσεις στους μισθούς μας και συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Χαρτιά για όλες και όλους τις μετανάστριες/ες.
Με αυτές τις διεκδικήσεις και την κλιμάκωση της απεργιακής σύγκρουσης ανοίγουμε το δρόμο για την ανατροπή της κυβέρνησης αλλά και του συστήματος που γεννά τον σεξισμό, τη φτώχεια, τους πολέμους. Για μια κοινωνία που τον έλεγχο θα έχουμε συλλογικά οι εργαζόμενοι απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Κίνηση για την Απεργιακή 8 Μάρτη