Στις 7 του Ιούλη θα έχω την τιμή να συμμετάσχω στις εκδηλώσεις του τριημέρου «Μαρξισμός 2024» συζητώντας μαζί με το Μιχάλη Λυμπεράτο για την Κατοχή και τον Κόκκινο Δεκέμβρη του 1944.
Στο βιβλίο μου «Ελληνική Πολιτεία 1941-42. Το κράτος υπό ξένη κατοχή» ασχολήθηκα με ένα κεντρικό ερώτημα: με τη συνέχεια του κράτους. Με το πώς ο κρατικός μηχανισμός συνέχισε να λειτουργεί όταν βρέθηκε υπό ξένη κατοχή μετά την ήττα της Ελλάδας από τους Γερμανούς το 1941. Η περίοδος της κατοχής δεν αντιμετωπίζεται ως ένα διάλειμμα, ένας «κενός χώρος» στην ιστορία του ελληνικού κράτους, αλλά στην πραγματικότητα ως μία συνέχεια στη λειτουργία αρκετών μηχανισμών του, που εξηγεί σε σημαντικό βαθμό και την σχετικά εύκολη ανασυγκρότησή του το 1944.
Η πρώτη κυβέρνηση των δωσίλογων δεν είναι απλά ένα ενεργούμενο των κατακτητών, αλλά προσπαθεί με τα μέσα που έχει να κάνει πολιτική και να αντιμετωπίσει προβλήματα. Οι ενέργειες της και οι αποτυχίες τους θα παίξουν ρόλο στη γέννηση της Αντίστασης και τη μορφή που πήρε, αλλά και ρίχνουν φως στον τρόπο με τον οποίο άρχισαν να συγκροτούνται τα στρατόπεδα που συγκρούστηκαν το Δεκέμβρη του 1944. Για όποιον θέλει και σήμερα να παλεύει ενάντια στον σύγχρονο καπιταλισμό η συζήτηση για το κράτος και την Κατοχή, είναι συζήτηση όχι παρελθοντολογική, αλλά πολιτική που έχει να πει πολλά και στις μέρες μας. Σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον!
συγγραφέας του βιβλίου «Ελληνική Πολιτεία 1941 -42. Το κράτος υπό ξένη κατοχή»
Το φεστιβάλ επαναστατικών ιδεών “Μαρξισμός 2024” έρχεται να δώσει την απάντηση στο ξεσηκωμένο φοιτητικό κίνημα και το ανθρώπινο δυναμικό των νοσοκομείων αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία που δικαίως δυσανασχετεί και απαιτεί μια λύση στα προβλήματα και τις κρίσεις που αντιμετωπίζει καθημερινά. Ο κόσμος αντιδράει και ζητάει τα απολύτως αυτονόητα που του στερεί η κυβέρνηση και το καπιταλιστικό σύστημα.
Στο σημείο αυτό έρχεται ο Μαρξισμός που προβάλλει όχι μια μακρινή μελλοντική λύση, αλλά οργάνωση σε αγώνες για άμεση αντίδραση στα προβλήματα αυτά που αντιμετωπίζουμε. Τον ρυθμό για τις πρωτοβουλίες αυτές έχουν ήδη δώσει οι δύο μήνες καταλήψεων στις σχολές, οι μαζικές απεργίες στα νοσοκομεία, αλλά και το μαύρισμα της Νέας Δημοκρατίας στις φοιτητικές και δημοτικές εκλογές. Η κοινωνία απαιτεί εξηγήσεις για το έγκλημα στα Τέμπη και στην Πύλο και δικαιοσύνη για τα θύματα.
Στο φεστιβάλ “Μαρξισμός” 2024 στις 5-7 Ιουλίου στη Νομική της Αθήνας, ομιλητές από τους χώρους της Υγείας, της εκπαίδευσης, της τέχνης ,από την Πακιστανική Κοινότητα της Ελλάδας “Η Ενότητα” και την Παλαιστινιακή Παροικία, θα ανοίξουν θέματα όπως είναι τα 50 χρόνια από τη μεταπολίτευση, ο ιμπεριαλισμός, ο πολεμικός καπιταλισμός και το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα, που έχει τεράστια σημασία, ιδιαίτερα μετά την κατάληψη εδρών της ακροδεξιάς στο Ευρωκοινοβούλιο. Ανάμεσα στις θεματικές εντάσσεται και το ζήτημα της καταπίεσης των γυναικών, αλλά και της ΛΟΑΤΚΙ+ Κοινότητας που στοχοποιούνται από το καπιταλιστικό σύστημα.
Η παρουσία του κόσμου σε αυτό το Φεστιβάλ θα αποτελέσει το σημαντικότερο βήμα προς την αλλαγή. Η νεολαία, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι αλλά και όλα τα τμήματα της κοινωνίας πρέπει να ενωθούν και να συζητήσουν πολιτικά και ανοιχτά μαζί για την εναλλακτική στο δολοφονικό καπιταλιστικό σύστημα, για έναν κόσμο που θα θέτει ως προτεραιότητα τα ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς ρατσισμό, ομοφοβία και σεξισμό.
Ελευθερία Γιαννόγκωνα,
Φοιτητρια Τμήμα Επικοινωνίας και Πολιτισμού Πάντειο
Ο δρόμος για μια Παλαιστίνη ΛΕΥΤΕΡΗ
Γράφοντας και διαβάζοντας καθημερινά τους τελευταίους οχτώ μήνες για την εν εξελίξει γενοκτονία των Ισραηλινών κατακτητών στη Γάζα, ένα τρομερό ερώτημα με βασανίζει στο πίσω μέρος του μυαλού μου: δικαιώνεται άραγε η Χαμάς, η Τζιχάντ και γενικά η παλαιστινιακή αντίσταση (οι δήθεν «τρομοκράτες» και «συμμορίτες» -έτσι δεν βάφτιζαν πάντα οι κατακτητές τους εξεγερμένους;)- για την ιστορική της επιλογή να τρυπήσει το Τείχος και να επιτεθεί στους δεσμοφύλακες της Γάζας την 7η Οκτωβρίου 2023;
Άξιζε ή όχι όλη αυτή η ανεπανάληπτη καταστροφή, οι σχεδόν πενήντα χιλιάδες νεκροί, οι ογδόντα χιλιάδες τραυματίες, προκειμένου να επιστρέψει το ξεχασμένο απ' όλους Παλαιστινιακό Ζήτημα στο προσκήνιο της παγκόσμιας προσοχής;
Ε λοιπόν ναι, άξιζε! Όσο σκληρό κι αν είναι να το φωνάξει κανείς μέσα στα ερείπια και τις σωρούς των αθώων. Και η καλύτερη απόδειξη γιαυτό, είναι να θυμηθούμε ποια ήταν η «κανονικότητα» που διέλυσε για πάντα η Χαμάς - τι συνέβαινε δηλαδή στη Γάζα, τη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου, αλλά και την κατεχόμενη Δυτική Όχθη πριν την ξαφνική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου.
Δεκαετίες τώρα, από το 1948 και δώθε, το μόνο που κάνει το Ισραήλ είναι να σκοτώνει και να εκτοπίζει τους Παλαιστίνιους από την πατρογονική τους γη, στήνοντας τους δικούς του παράνομους εποικισμούς στα κατακτημένα εδάφη και ακυρώνοντας στην πράξη κάθε πιθανότητα ίδρυσης ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Εθνοκάθαρση, απαρτχάιντ, και τώρα κανονική γενοκτονία. Δεν το λέω εγώ, αλλά κορυφαίοι Εβραίοι ειδικοί του original ναζιστικού Ολοκαυτώματος, που αναβιώνουν σήμερα - τι ειρωνεία! - οι σιωνιστές επίγονοι.
Κακα τα ψέματα: δεν θα υπήρχε ούτε Χαμάς, ούτε Τζιχάντ, ούτε Χεζμπολάχ, ούτε καν η «προσκυνημένη» εδώ και δεκαετίες Φάταχ, αν δεν είχαν προηγηθεί και σωρευθεί οι απροσμέτρητες εγκληματικές ενέργειες του κράτους-τρομοκράτη Ισραήλ. Αν εγώ κι εσείς που με διαβάζετε είχαμε μεγαλώσει φυλακισμένοι στην «ελεύθερη» Γάζα ή την κατεχόμενη Δυτική Όχθη, αν ήμασταν παιδιά και εγγόνια προσφύγων που έφυγαν μια νύχτα παρατώντας τα πάντα για να σώσουν τις ζωές τους από τα σιωνιστικά ισραηλινά τανκς, αν ζουσαμε χωρίς ρεύμα και νερό και φάρμακα, και υπό τη συνεχή απειλή να δολοφονηθούμε χωρίς κανένα λόγο στο δρόμο ή μέσα στα σπίτια μας, δεν θα παίρναμε τα όπλα, δεν θα αντιστεκόμασταν στον κατακτητή; Ξέρετε εσείς κανένα μοντέρνο έθνος- κράτος που να φτιάχτηκε αποκλειστικά με διαπραγματεύσεις, χωρίς αίμα και αγώνες;
Η εκδήλωση που έχω τη χαρά να συμμετέχω στα πλαίσια του τριήμερου «Μαρξισμός 2024» θα είναι μια ευκαιρία να συζητήσουμε ποιος είναι ο δρόμος για μια Παλαιστίνη λεύτερη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο και για την αλληλεγγύη στους αγώνες του λαού της
Είναι προφανές, κι αυτό αποτέλεσε το δικό μας κίνητρο, ότι αυτές οι συνεδριάσεις για την ιστορία έχουν μια πρωτοφανή επικαιρότητα. Γι’ αυτό θέλω να αναφερθώ σε αυτά που συμβαίνουν στην Παλαιστίνη. Ο ισραηλινός στρατός ασκεί μια ειδεχθή κατοχή.
Το θέμα των αντιποίνων, το θέμα επιβολής εξουσίας, είναι η συνεχής πρακτική ενός στρατού κατοχής. Δεν είναι τα αντίποινα απόρροια ενός συμβάντος, πρόθεσης για εκδίκηση ή αυτοπροστασίας ενός στρατού. Τα εγκλήματα του τύπου των αντιποίνων δεν γίνονται τυχαία, χωρίς προετοιμασία, στρατιωτικό σχεδιασμό, θεωρητική πλαισίωση, ιδεολογική νομιμοποίηση και εμπεδωμένη παράδοση.
Στην περίπτωσή του, ο γερμανικός στρατός το αποθέωσε ιστορικά. Η λογική των αντιποίνων ήταν μια παράδοση που συνέδεε ταξικό ρατσισμό, φυλετισμό, ευγονική και αντισημιτισμό, σε συνδυασμό με την μετα-αποικιοκρατική κατασκευή της γενικής κατηγορίας του «ιουδαιομπολσεβικισμού» που αποτέλεσε συστατικό στοιχείο της εθνικιστικής ιδεολογίας.
Γιατί αυτό ήταν ο πυρήνας της ιδεολογίας του φασισμού. Η αντιμετώπιση της υποτιθέμενης μαζικής κοινωνικής ασθένειας που συνδεόταν με τις ταξικές εξεγέρσεις των αρχών του 20ου αιώνα.
Ωστόσο δεν ήταν μόνο ο ρατσισμός και η ιδεολογική παράδοση που κατέστησαν κυρίαρχη πρακτική πολέμου τις σφαγές στις οποίες επιδόθηκε ο στρατός των κατακτητών στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν η αντίδραση των υπόδουλων λαών αναγκαστικά μαζικοποιήθηκε και απέκτησε ένοπλο χαρακτήρα η κυριαρχία πάνω της κατέστη ατελέσφορη σε σχέση με τυπικές πρακτικές πολέμου.
Η τρομοκρατία και οι μαζικές καταστροφές εις βάρος του άμαχου πληθυσμού απέκτησαν κυρίαρχο ρόλο, ιδίως όταν η καθεαυτό καταδίωξη των ανταρτών αποδείχτηκε αδύνατη.
Γι’ αυτό στις γερμανικές μονάδες υπήρχαν κλιμάκια προπαγάνδας της Στρατιωτικής Αστυνομίας που με τη συνεργασία προδοτών διέσπειραν τις πιο τερατώδεις «πληροφορίες» για τη δράση των ανταρτών και των εγκλημάτων που υποτίθεται ότι διέπρατταν. Ο γερμανικός στρατός κατασκεύαζε μαζικά τις «αιτίες» των αντιποίνων.
Μιχάλης Λυμπεράτος
Η αγγλική εκδοχή για τη μορφή που πρέπει να πάρει η Αντίσταση σε πανευρωπαϊκή κλίμακα είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που αναπτύσσεται στην Ελλάδα και σε άλλες κατακτημένες χώρες. Αρχικά, οι βρετανικοί σχεδιασμοί δεν επιδιώκουν την ανάπτυξη μαζικών κινημάτων Αντίστασης. Αντίθετα, αποβλέπουν στην οργάνωση μικρών ευέλικτων δικτύων δολιοφθορών, συλλογής πληροφοριών και διαφυγής.
Αυτό δεν θα το πετύχει η Αγγλία όπως προκύπτει από την ανάπτυξη του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Θα προσπαθήσει όμως με κάθε μέσο να υπονομεύσει και να διασπάσει το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ιδιαίτερα από το καλοκαίρι του 1943.
Ενας Νεοζηλανδός αξιωματικός-σύνδεσμος, με φανερές συμπάθειες προς τον ΕΛΑΣ υπεύθυνος για την περιοχή από τον Δομοκό μέχρι το Πήλιο τον οποίο αξιωματικό οι Άγγλοι τον αντάμειψαν με ένα παράσημο και έναν μυστηριώδη θάνατο όταν γύρισε στο Κάιρο, έγραφε στο βιβλίο του που πρόλαβε να τελειώσει πριν βρεθεί μυστηριωδώς νεκρός στο ξενοδοχείο του:
«Θυμάμαι επίσης του κατοίκους του χωριού Κάϊτσα (Δομοκού) ένα μικρό χωριό χτισμένο στη σιδηροδρομική γραμμή μεταξύ Λαμίας και Δομοκού. Το χωριό τους είχε καεί από τους Ιταλούς το καλοκαίρι του 1943 και ξανά το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου. Όταν αρχίσαμε να επιχειρούμε ξανά το ‘44, ψηλότερα από το χωριό μας έστειλαν μια επιτροπή… Δεν μας ζήτησαν να σταματήσουμε τα σαμποτάζ στη σιδηροδρομική γραμμή. Μας ζήτησαν με έναν ταπεινό τρόπο, αν κάνουμε κάτι, να είναι στο ίδιο μέγεθος με τα αντίποινα που θα ακολουθήσουν».
Μακριά από συμμαχικά γραφεία πολιτικών και επιτελικών αποφάσεων, που οι ανθρώπινες ζωές είναι ένα άλλο στατιστικό στοιχείο, οι κοινότητες που ζουν εντός του βεληνεκούς των όπλων του κατακτητή, γνωρίζουν αυτό που πρέπει να γίνει και αυτό που πρόκειται να υποστούν.
Προκόπης Παπαστράτης
Ο Μαρξισμός το 2024
Ο Μαρξ με τον Ένγκελς ήρθαν στο προσκήνιο της ιστορίας στη κρίση του 1848 και στην επαναστατική φωτιά που αγκάλιασε τότε ολόκληρη την Ευρώπη. Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο εκδόθηκε στις 21 Φεβρουαρίου του 1848 3 μέρες πριν την ανατροπή του αυτοκράτορα Λουδοβίκου Φίλιππου από το προλεταριάτο του Παρισιού.
Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι 160 χρόνια αργότερα, το 2008, στην αρχή της πρώτης κρίσης στον 21ο αιώνα, ο Μαρξ ήταν ο πιο πολυδιαβασμένος οικονομολόγος στη Γερμανία σύμφωνα με το Guardian. Εύλογα γεννιέται το ερώτημα: Τι είναι αυτό που δίνει στο Μαρξισμό αυτή τη τεράστια διαχρονική δύναμη;
Σίγουρα παίζει ρόλο ότι αντιλαμβάνεται τη δυναμική του καπιταλισμού σαν την αλληλουχία περιόδων μεγέθυνσης και κρίσης όπως επιβεβαιώνεται από ολόκληρη την ιστορία του. Το σύστημα πέρασε από μεγάλες κρίσεις το 1848, το 1871, το 1929, το 1970 και προσπαθεί να ξεπεράσει τη κρίση του 2008.
Όμως δεν είναι μόνο αυτό, η δύναμη του Μαρξισμού δεν βρίσκεται απλά στο ότι είναι μια οικονομική θεωρία του καπιταλισμού που διαχρονικά επιβεβαιώνεται. Είναι συγχρόνως και μια επαναστατική ατζέντα. Η αντιφατικότητα του κινήτρου του κέρδους βρίσκεται πίσω από τις μεγάλες καπιταλιστικές κρίσεις και συγχρόνως αναπαράγει την ανεργία, το εφεδρικό βιομηχανικό στρατό στην ορολογία του Μάρξ και, την εισοδηματική ανισότητα.
Πρόκειται για ένα ερμηνευτικό σχήμα που επιδέχεται πολλές προεκτάσεις. Αναγνωρίζει ότι ο καπιταλισμός διαθέτει μηχανισμούς που περιορίζουν την αντιφατικότητα του κινήτρου του κέρδους, τη πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους με άλλα λόγια. Ένας από τους βασικότερους είναι ο πόλεμος. Αναδεικνύοντας αυτή τη διάσταση, ο Μαρξισμός, προσφέρει μια διαφορετική προσέγγιση στη γενοκτονία στη Γάζα, την ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία και τον αποπαγκοσμιοποιημένο κόσμο που γέννησε η κρίση του 2008.
Δεν σταματάει όμως εδώ. Η θεωρία του εφεδρικού βιομηχανικού στρατού μας βοηθά να εμβαθύνουμε στα σύγχρονα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Συγκεκριμένα, τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο ο ρατσισμός και η πατριαρχία αναπαράγονται στον καπιταλισμό. Οι καπιταλιστικές κοινωνίες σπρώχνουν κυρίως μετανάστες και γυναίκες προς περιφερειακές/ περιστασιακές δουλειές (οικιακοί βοηθοί, εργάτες/τριες γης κλπ.). Δημιουργούν έτσι μια εργατική τάξη μέσα στην εργατική τάξη. Σκοπός τους είναι η συνολική συμπίεση των μισθών προς τα κάτω. Γύρω από αυτή τη σχέση καλλιεργούνται και αναπαράγονται τα ρατσιστικά και σεξιστικά στερεότυπα που αντιμετωπίζουν καθημερινά γυναίκες, πρόσφυγες και μετανάστες.
Θα πει κάποιος ότι αυτά δεν είναι τα μοναδικά προβλήματα του σύγχρονου κόσμου. Η κλιματική κρίση είναι κεντρικό ζήτημα για τις σύγχρονες κοινωνίες. Τι θα μπορούσε να μας πει ο Μαρξ και ο Μαρξισμός γι’ αυτό; Στο Μαρξ η αντίθεση του ανθρώπου με τη φύση κορυφώνεται στο καπιταλισμό. Χαρακτηριστική η αποστροφή από μια ομιλία του τον Απρίλιο του 1856 – «καθώς ο άνθρωπος κυριαρχεί στη φύση υποδουλώνεται σε άλλους [ανθρώπους]». Δηλαδή, η κυριαρχία στη φύση και η συνακόλουθη υποβάθμιση του περιβάλλοντος ενισχύει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική οπτική από τι πράσινες μπίζνες που πλασάρονται σαν οικολογία δεξιά-αριστερά. Περισσότερα 5-7 Ιούλη στη Νομική.
πανεπιστημιακός
Πολιτικό σχολείο
Καλούμαι να συμμετάσχω στον «Μαρξισμό» αδιαλείπτως από το 2006 και πάντα με χαρά το περιμένω. Γιατί ο Μαρξισμός είναι ένα πραγματικό πολιτικό σχολείο, που μελετά την πολιτική επικαιρότητα, την κινηματική συγκυρία, τη διεθνή κατάσταση, την ιστορία και τη θεωρία.
Εκατοντάδες εισηγητές μαθαίνουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη μιας συγκροτημένης παρουσίασης και η ζωντανή συζήτηση που κάθε φορά ακολουθεί ολοκληρώνει τη διαδικασία. Η σχέση εισηγητών και ακροατηρίου είναι εναλλασσόμενη. Ανθρωποι των κινημάτων, διανοούμενοι, εργαζόμενοι, φοιτητές, νεολαίοι πρωταγωνιστούν από πάνω και από κάτω. Και δεν πρόκειται για γνώση χρήσιμη μόνο για συγγράμματα. Η διατύπωση των ερωτημάτων έρχεται από τις τρέχουσες, άμεσες ανάγκες πολιτικών απαντήσεων των κινημάτων και καλείται διαδραστικά να δώσει τις λύσεις.
Στον Μαρξισμό 2023, σε μια περίοδο πολιτικής απογοήτευσης για τα τότε εκλογικά αποτελέσματα, είχα εκφράσει την άποψη ότι οι επικείμενες δημοτικές εκλογές είναι κρίσιμες για την προοπτική της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Λίγους μήνες αργότερα η τελευταία γνώριζε έναν απρόσμενο θρίαμβο στην Αθήνα, στον οποίο είχα την τιμή να πρωταγωνιστήσω. Αλλά και όλα όσα μας κατέβασαν στο δρόμο τον τελευταίο χρόνο είχαν σημαντικό βήμα στον Μαρξισμό: Κλιματική κρίση, δημόσια Υγεία, Τέμπη, ιδιωτικά ΑΕΙ, σεξισμός και γυναικοκτονίες, δικαιώματα ΛΟΑΤΚΙ, αντιφασιστική πάλη και δίκη Χ.Α και πολλά άλλα. Ετσι και φέτος και κάθε χρόνο. Προχωράμε. Για τις νέες μάχες, για τις νέες νίκες.
Όταν ξεκινούσα πέρυσι να έρθω για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Μαρξισμός δεν φανταζόμουν ότι θα ήταν το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου.
Κατάφερα να πάρω απαντήσεις κι έλυσα πάρα πολλά ζητήματα. Συνολικά, όχι μόνο για το τι ψηφίζω ή ποιο κόμμα υποστηρίζω. Με θυμάμαι πριν τον Μαρξισμό και μετά. Πριν δεν είχα αυτή τη μεγάλη, γενική εικόνα των αγώνων, των ιδεών, των θέσεων και των εξηγήσεων που βάζει η επαναστατική αριστερά και το ΣΕΚ.
Βρίσκεσαι ανάμεσα σε σπουδαίους ανθρώπους, με μόρφωση, άποψη, πολιτικό λόγο και κριτική σκέψη. Και καταλαβαίνεις πόσο ψεύτικο είναι αυτό που ακούγεται γύρω μας, ότι ο κόσμος είναι ηλίθιος. Ε λοιπόν δεν είναι. Ο κόσμος παλεύει, συζητάει και ψάχνει να πάει ένα βήμα παραπέρα. Αυτός ο κόσμος συμμετέχει στο φεστιβάλ. Ο κόσμος που βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Θεσσαλονίκη
Οι συζητήσεις του Φεστιβάλ Μαρξισμός 2024 θα γίνουν λίγο μετά τις ευρωεκλογές όπου θα έχει φουντώσει η αναζήτηση για το πώς πάνε τα πράγματα πανευρωπαϊκά.
Τα δεξιά κόμματα έχουν κρίση, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πτώση της συντηρητικής κυβέρνησης στην Βρετανία, ενώ και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είναι υπό κατάρρευση. Όλο και περισσότερος κόσμος καταλαβαίνει ότι μόνο από τα κάτω έρχονται οι λύσεις.
Το φεστιβάλ επαναστατικών ιδεών Μαρξισμός έρχεται μετά από μια χρονιά που ράγισε η εικόνα παντοδυναμίας του Μητσοτάκη. Το κίνημα των φοιτητικών καταλήψεων, των υγειονομικών, των αγροτών δώσαμε μεγάλους αγώνες ενάντια στις επιθέσεις που φέρνουν με τα νομοσχέδιά τους κι έχουμε μπροστά μας να παλέψουμε για το τσάκισμά τους όταν θα πάνε να τα εφαρμόσουν. Θα τα ανατρέψουμε όπως θα κάνουμε και με την ίδια την κυβέρνηση και την πολιτική της. Πώς μπορούν να νικούν οι απεργίες και οι καταλήψεις, για ποια Αριστερά παλεύουμε, πώς μπορούν να κερδηθούν στις επαναστατικές ιδέες οι εργαζόμενοι που στηρίζουν τα ρεφορμιστικά κόμματα. Αυτά έχουμε να τα συζητήσουμε και να τα οργανώσουμε στο Φεστιβάλ Μαρξισμός, αλλά και το πως θα χτίσουμε μια κοινωνία που οι ζωές μας θα μπουν πάνω από τα κέρδη τους, απαλλαγμένη από ρατσισμό, σεξισμό, φτώχεια και πολέμους. Μια κοινωνία που θα μπορούμε να απολαμβάνουμε όλοι/ες.
Γιάννενα
Όλο τον τελευταίο χρόνο, οι μάχες που έδωσε η επαναστατική αντικαπιταλιστική Αριστερά ενάντια στη δολοφονική κυβέρνηση του Μητσοτάκη και το διεθνή ιμπεριαλισμό είναι πάμπολες.
Πέρυσι το καλοκαίρι τον καιρό των μεγάλων πυρκαγιών, οι πρωτοβουλίες μας ξεσήκωσαν τον κόσμο να βγει στο δρόμο διαδηλώνοντας να σταματήσει η καταστροφή του περιβάλλοντος και συνέχισε μετά από τις πλημμύρες της Θεσσαλίας. Από την αρχή της νέας χρονιάς οι απεργίες, οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις είναι αδιάκοπες. Οι μάχες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Παιδείας και της Υγείας ενώνονται με όλες τις προηγούμενες και με τη μάχη για Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Αυτοί οι αγώνες έχουν εκτινάξει τη ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου. Ο φετινός Μαρξισμός στις 5 με 7 Ιούλη είναι από τους πιο σημαντικούς καθώς χρειάζεται να συζητήσουμε όλη αυτή την εμπειρία και να οργανώσουμε τη συνέχεια με συγκροτημένη οργάνωση και επαναστατική στρατηγική.
Βόλος
Για ακόμα μια χρονιά διοργανώνεται ο Μαρξισμός το φεστιβάλ που αφορά όλους μας αλλά ειδικά την εργατική τάξη. Πολλοί άνθρωποι ψάχνουν μια διέξοδο από την μεσαιωνική βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού που καταβάλλει όλη την κοινωνία. Μέσω του Μαρξισμού δίνεται η ευκαιρία να έρθει ο νέος/α κοντά με την σοσιαλιστική θεωρία και να εξοικειωθεί με αυτήν καθώς και να συζητήσει. Σκοπός είναι η αφύπνιση της συνείδησής μας αφού αντιλαμβανόμαστε ότι είναι πολύ σημαντικό πέρα από τις δράσεις να γνωρίζουμε την θεωρία που περιβάλει τον σοσιαλισμό πράγμα που μας καθιστά όλο και πιο κοντά στον νέο κόσμο που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε, μια σοσιαλιστική κοινωνία.